www.pdspds.fora.pl

PDS

Już na blogu historia się niesamowicie szybko rozwijała, przybywało autorów, ich pomysłów na daną postać, w związku z tym przybywało też samych postaci. To co na samym początku było tylko tłem, doszło do głosu i zaczęło wychodzić na pierwszy plan. Z kolei to co było pierwszoplanowe czasami chowało się w cieniu i ustępowało miejsca innym. Życie bohaterów przypomina drogę, która tak jak w realiach rzadko bywa prosta, częściej jest poplątana, zagubiona, ze ślepymi uliczkami. Postaciom powieści dane jest ją przebyć bez mapy, busoli czy kompasu. Często nie wiedzą dokąd zmierzają, pomimo planów. Nie wiedzą po co idą, choć czują taką potrzebę… potrzebę życia, a nie wegetacji. Najważniejsze jednak jest by nie podążać przez tę drogę samemu. Towarzyszem może być wyrachowany kochanek, perfekcyjna żona, ukochany braciszek, zbuntowane dziecko, znienawidzona koleżanka, pusta siostra, obcy, który w pociągu otarł się o czyjeś ramie i wzrokiem na chwilę zderzył z kimś, poczuł coś. Ile jest dróg, ile ma odcinków każda z nich, i przy której jaki będzie towarzysz? Tego tak naprawdę na samym początku nie wiedział jeszcze nikt. Później okazało się, że gimnazjalistka może dojrzeć w kilka miesięcy za sprawą potrzeby by bezinteresownie kochać, że jej droga to wcale nie dom, szkoła, rodzice. Szczeniak z bogatego domu może czuć się swobodniej żyjąc od pierwszego do pierwszego, niżeli w willi, w której się wychował, na Manhattanie. Dziewczynka z bogatego środowiska, dorastając sama wybiera by w dorosłym życiu towarzyszył jej zwykły dorobkiewicz. Nastolatek wiąże się z nauczycielką i co dalej? Tak naprawdę związek, małżeństwo, rodzicielstwo to nie jest koniec drogi, to zmiana jej na nieco inną, po której nadal trzeba stawiać kroki, biec, iść szybkim marszem, wlec się lub czołgać. Bohaterowie i ich losy to taka jakby ulica, są skrzyżowania, które się przecinają, równoległe pasy po których można pędzić trzymając się za ręce, ale nie ma gwarancji, że nie nastąpi rozwidlenie. Można jechać ku sobie, można w porę nie wyhamować, nie wyrobić zakrętu. Te postacie żyją jak my, a ich życia nie da się zastawić, bo na życie nikt nie daje gwarancji. Dlatego jest wiele wątków, sytuacji, historii pod szyldem "PDS", bo jednego czego chcieliśmy dokonać to stworzenia czegoś życiowego, nie pięknego, nie udanego, nie bajkowego, a realnego.

Zoey

I dokonaliście Smile